Care2Travel Roemenië

De eerste pagina van een nieuw avontuur. Vandaag is de dag dat ik ga vertrekken van huis. Eerst richting Nynke, en daarna door naar Miercurea Ciuc in Roemenië, waar ik voor een half jaar zal blijven. In mijn kamer staat een grote koffer die al grotendeels is ingepakt. Bovenop staan een aantal losse voorwerpen. Die zijn voor de tweede grote tas die ik meeneem. 's Ochtends ga ik als eerste mijn creditcard activeren. Maar zonder succes. Er is een storing zowel op de app als online. Wat nu? Ik besluit naar Heerenveen te gaan met mijn moeder en daar eerst bij de bank aan te gaan in de hoop dat zij mij kunnen helpen. En ja hoor, daar is het binnen een paar klikken al gelukt. Door naar het centrum van Heerenveen, waar ik de laatste items koop, en daarna ga ik bij de supermarkt aan voor voedsel voor onderweg. Eten en drinken voor 2 dagen...

's Middags pak ik verder in, neem nog een douche en ga nog bij pake en beppe langs om mijn jas te laten repareren. Voor ik het weet is het al het einde van de middag. Om half 6 gaan we eten, zodat ik een uur later de trein kan nemen. We eten spinazie en ondertussen ben ik gestresst over alles wat ik in mijn handbagage moet stoppen. Alle belangrijke spullen moeten erin, en al mijn eten. Toch lukt het allemaal en al struggelend met 3 tassen stap ik om half 7 de trein in. Uiteindelijk kom ik om 9 uur aan in Den Haag waar Nynke me al staat op te wachten. We lopen met de zware tassen door de wind naar haar kamer. Daar kletsen we nog even en gaan naar bed.

De volgende ochtend gaat de wekker om kwart voor 7. We kleden ons om, ontbijten en ik pak mijn spullen. Met de tram gaan we naar de Flixbus halte. Om kwart over 8, 5 minuten te vroeg, komt mijn bus aan. De beide chauffeurs zijn Roemeens. Mijn plekje in de bus is helemaal achterin. Daar zit nog een jongen in de andere hoek. Na amper een half uur te hebben gereden stopt de bus al bij een tankstation. Er wordt me uitgelegd dat de wc in de bus niet werkt, daarom stoppen we vaker bij een tankstation. De haltes in Nederland duren redelijk lang. We moeten telkens naar het centrum voor de halte en er is uiteraard overal drukte op de weg. Eenmaal in Duitsland hebben we een uur vertraging. Ik besluit een docu te kijken over Boeing die ik heb gedownload. Tegen het einde van de docu zie ik uit het raam opeens een vliegtuig staan van de competitor: de Airbus Neo. We zijn bij het vliegveld van Keulen. We hebben een stad overgeslagen en lopen dus weer op schema. Op de airport komt er beveiliging onze bus checken. Iedereen moet blijven zitten en iedereen moet al z'n handbagage pakken. Het bakje van mijn oortjes valt op de grond, dus ik doe pogingen om het terug te vinden. Ondertussen worden sommige mensen uitgehoord over wat ze hier doen en wie ze zijn. De "ruimbagage" wordt vermoedelijk ook gecheckt en er loopt even een hond door de bus. Tussen Keulen en Frankfurt probeer ik te slapen en vanaf Frankfurt begin ik met het kijken van een serie: The Mole. De Amerikaanse versie van Wie Is De Mol. Buiten begint het al donker te worden, al was het sowieso al een grauwe dag met donkere wolken en regen. We lopen nog steeds een uur achter schema en het lijkt maar niet beter te worden. Tussen Regensburg en Passau hebben we nog een stop bij een tankstation. Tot mijn blije verassing bleek hier sneeuw te liggen! Een klein voorproefje van wat komen gaat! Na misschien nog een uur te hebben gereden komen we aan bij Passau, onze laatste stop voor die avond. Daarna rijdt de Flixbus de rest van de nacht verder door Oostenrijk en Hongarije. Niet met alle stilte die ik had gehoopt. 's Nachts stoppen we twee keer. Om half 3 ergens in de buurt van Wenen en om half 6 ergens tussen Budapest en de Roemeense grens in. Beide keren, en ook nog een keer bij Budapest in de buurt, wordt ik wakker, wisselen de chauffeurs waarschijnlijk en gaat het hele Roemeense gezelschap wat in de bus slaapt lekker roken buiten. Ik kan het niet laten om af en toe de site te openen om te kijken of we op schema lopen. Op sommige momenten zitten we gewoon onder schema! Maar de euphorie is alweer verdwenen wanneer ik me realiseer dat er bij Roemenië een paspoort controle is. En wie weet hoe lang dat gaat duren... Na half 6 val ik weer in slaap. Ook na 7en nog een keer en wanneer ik vervolgens weer mijn ogen open doe, staan we bij de grens en is er al een douane mens in de bus aanwezig voor de paspoorten. Gelukkig zit ik achterin en heb ik genoeg tijd om mijn paspoort erbij te pakken.