Kool op een stok

De volgende ochtend word ik wakker van het luide geblaf van Mici de hond. Hij blijft maar door blaffen, dus geef ik het op om weer in slaap te vallen. Zo rond 10 uur ga ik mijn bed uit en douche ik. Ik werk mijn ontbijt naar binnen en maak me klaar. Vandaag is een speciale dag. Zo rond half 12 vertrekken Linus, Amela en ik richting de kerk in Somlyö. Dit is of een apart dorpje, of het is een deel van Miercurea Ciuc, daar ben ik nog niet helemaal achter. Wel is het een stuk dichterbij voor Linus, Amela en mij omdat wij in, of praktisch tegen Somlyö wonen. Wanneer we dicht bij de kerk zijn zien we al groepen mensen in een optocht met muziek onze kant opkomen. Even later zien we Dorka, Lisa en Kinga lopen. Er zijn twaalf verschillende optochten, van elk dorp is er een. De bedoeling is om ons aan te sluiten bij een en zo'n optocht te volgen. Wij gaan mee met Csikszentdomokos, maar Kinga gaat met een andere groep mee. We slaan af naar rechts, lopen een stukje en dan wordt er gestopt. Er vormt zich een cirkel om de pop van een lijk die in een kar meegedragen is. Om de beurt komen vrouwen naar voren en doen een dramatische klaagzang in het Hongaars tegenover het lijk, waarop vervolgens door het hele publiek wordt gelachen. Het is zo dramatisch uitgebeeld dat ik er ook om moet lachen, al heb ik geen idee wat er gezegd wordt. Na de klaagzang is er eten. Palinka, glühwein, en allerlei hapjes. Brood met lard en ui, kaas, kürtos en nog meer. Onze groep begint langzaam op verschillende gerechtjes uit te proberen. Vervolgens komt er iemand langs met een gigantische stok met een kool daaraan en nodigt ons uit om van die kool te plukken en het te eten. Het is koud en heel zuur. We eten verschillende versnaperingen, waarna we vervolgens weer verder gaan in optocht. Ondertussen heb ik contact met Marlene. Die zou zich ook bij ons aansluiten, maar was later en weet niet waar wij zijn. Ik deel mijn locatie, maar die heeft aan dat ik op een berg ben. Uiteindelijk helpt Linus haar met richtingen, en wanneer de groep weer verder gaat, blijft hij wachten op haar. Na enkele minuten lopen komen we bij de volgende plaats aan om te stoppen. Wederom wordt het toneelstukje opgevoerd bij het lijk. Van Dorka, die Hongaars is, hoor ik dat ze treuren om de persoon. Hij was geweldig, maar lag ook altijd dronken naast de weg. Ook wordt er gedanst door de mensen in traditionele Hongaarse kleding. Telkens in koppeltjes. Op deze plek is nog meer eten. Een, gelukkig veel minder sterke, vorm van palinka, thee en enorm veel voedsel. Brood wat belegd is in de vorm van een smiley, brood met lard, croissantjes, cakejes, schalen met sla, kaas, worst. Omdat dit de laatste stop is eten we ons vol. Na nog meer gedans wordt er midden op de weg een vuurtje gemaakt en wederom gedanst. Daarna loopt de hele stoet het dorp uit. Langs de weg staan een aantal Roma kinderen te kijken naar het tafereel. Als we bij het einde van het dorp zijn, staat er een bus. Alle Hongaars geklede mensen stappen in de bus, maar wij horen niet bij die groep. Daarom lopen wij het eind weer terug naar de kerk. Om 3 uur zou er naar ons weten een verbranding van de "lijken" plaatsvinden, maar zo laat is het nog niet. Daarom gaan we eerst naar een bron. Dat is maar een klein stukje lopen vanaf de kerk richting de bergen. Lisa vraagt me of ik het water al geproefd heb. Dat schijnt een unieke smaak te hebben. Ze zegt dat het proeft naar bloed. Meteen heb ik toch iets minder dorst, maar ik ben nog in de veronderstelling dat het mee valt. Mijn waterfles zit nog helemaal vol, dus bij de bron kan ik mijn fles niet bijvullen. De stenen om de plek waar het water uitstroomt hebben een rode kleur. Ik krijg een slokje van Marlene, die haar fles gevuld heeft. En dat is ook de enige slok. Lisa had volkomen gelijk. Lisa, Dorka en Linus gaan op een bankje zitten. Amela vraagt Marlene en mij of we de "sauna" al gezien hebben. Dat hebben we niet, dus laat ze ons die plek zien. Het is een paar meter lopen over houten planken over het gras naar een waterplek. Hier is met allemaal hout een constructie omheen gebouwd. Een ideale plek om zomers te zitten. Richting 3 uur gaan we terug naar de kerk, maar er gebeurd nog niks. We wachten even en treffen daarna Kinga en haar vriend. Ook zijn Cristina en Alice gekomen en John is er ook. We wachten op de verbranding, maar volgens Kinga heeft deze verbranding bij haar groep al plaatsgevonden. Uiteindelijk blijven we voor de goulash. Deze is anders dan verwacht, omdat het Transylvanische goulash is, bestaat het veel uit kool en maar weinig vlees. Ik dacht dat het een goed plan was om dit te proberen, maar blijk al snel veel voller te zitten van al het eerdere eten dan gedacht. We maken een foto met de hele groep en dan gaan we weer naar huis. Eindelijk een keer dat het huis waar ik verblijf dichterbij is dan het appartement van de anderen. De anderen blijven bij ons om film te kijken. Belle en het beest. Op onze kamer. Op mijn bed liggen enkele stapels kleding klaar om ingepakt te worden. We zitten met 6 man op de bank in de kamer. Rond 6 uur gaat Marlene weg, omdat ze nog moet inpakken. Ook ik besluit na 15 minuten de keuken in te duiken om van alle overbleven ingrediënten wraps te maken voor onderweg. Rond 7 uur is de film afgelopen en vind ik het tijd worden om maar eens in te pakken. Ik moet een laptop en opladers mee voor de on-arrival training. Gister heb ik het tas-in-tas idee bedacht: mijn rugtas past in mijn backpack. Daarnaast passen al mijn kleding en andere benodigdheden er in. En dan is het 8 uur. Ik wil nog brood halen, omdat de mijne inmiddels versteend is. Zo snel als ik kan loop ik richting het appartement in het centrum, haal ik brood bij de supermarkt en ga met Marlene naar het station. We zijn ruim optijd en wachten binnen op de trein. Dit is wederom de trein naar Budapest, net als die vanaf Brasov naar Miercurea Ciuc. We zitten in een cabine met een vrouw en kindje en een man. Deze man biedt ons aan te helpen de bagage op de rekken boven de stoelen te krijgen. We hebben een kort gesprekje met de man die naar Cluj Napoca onderweg is en daar professor is. Hij hoort dat wij in Miercurea Ciuc verblijven en vertelt een heel verhaal over de Ciuc bierfabriek. Rond een uur of 11 doen we ons best in slaap te vallen, maar met weinig beenruimte is het lastig een comfortabele positie te vinden. Toch ben ik een aantal keren weg. Tot een uur of 2/3 slaap ik zittend. Daarna vertrekt de man en kan ik eindelijk languit over de 3 stoelen naast elkaar liggen. Dit slaapt een stuk beter.