Goede vrijdag

Inmiddels is het laat in de middag en de anderen willen naar het holocaust museum. Aangezien ik er al ben geweest, wil ik graag nog proberen of ik het fort in kan. Onderweg kom ik een andere toerist tegen. Hij komt uit Canada en samen met hem ga ik het fort in, dat dus blijkbaar tot 7 uur open was. Deze Canadees is slechts vandaag in Skopje, dus hij wil er het meeste uithalen. Daarom stel ik hem voor om naar het moeder Teresa huis te gaan, omdat dit tot 8 open is. We komen er op tijd aan, maar de tent sluit helaas al eerder haar deuren. We gaan daarom naar het restaurant wat werd aangeraden door de mensen uit het hostel, Kalabalak en omdat ik moe ben van de dag, ga ik daarna weer naar het hostel.

De volgende ochtend regent het. Maar ja, ik wil naar het kruis, dus ik ga naar het kruis. Ik werk mijn ontbijt weg en ga naar de bushalte. De kaartjes blijken gratis te zijn vandaag wegens goede vrijdag. Helaas regent het nog steeds als ik bij het einde van de buslijn aankom. Ik schuil even voor de regen en ga daarna met de kabelbaan omhoog. Boven bij het kruis is het ijzig koud en ik vind snel een plekje waar ik binnen kan zitten. Ondertussen klaart het op en wordt het droog. Wel staat er boven nog een forse wind en blijft het koud. De liften hebben om het half uur een pauze en de pauze waar ik op wacht voor ik naar beneden kan, duurt 20 minuten langer. Ach ja, ik heb nog een hele middag over in Skopje. Met de bus ga ik terug naar het centrum en daar duik ik de bazaar in. Ik vind een gigantische foodhall met allemaal vers voedsel en in sommige uithoeken ook kleding en andere zaken. Ik eet weer in hetzelfde restaurant als op dag 1 in Skopje en vind een plek met lekkernijen. Daarnaast koop ik souvenirs en eet ik een ijsje (inmiddels is het daar warm genoeg voor, want de zon is er ook bij gekomen) en daarna ga ik terug naar het hostel. Ik pak mijn spullen en ga naar de bushalte. Ik kom op tijd aan en de bus vertrekt. Het verloopt allemaal soepel en ik kan nog een deel van Macedonië zien voor de zon onder gaat. Bij de grens duurt het echter enorm lang. Al bij de Macedonische kant moet iedereen uitstappen en wordt ieders bagage en paspoorten gecheckt. Dan denk je dat het grapje voorbij is en hoeven we aan de Bulgaarse kant niet meer uit te stappen voor paspoorten (die neemt de douane van ons allen uit de bus), maar ook hier willen ze de bagage nogmaals checken. Na ruim een uur kunnen we dan eindelijk aan de Bulgaarse kant een plaspauze houden, maar na de plaspauze lijkt het erop dat er iemand mist. Na een lange discussie in het Bulgaars met meerdere inzittenden blijkt dat toch ook weer niet het geval te zijn en rijdt de bus verder naar Sofia. Even voor twaalf kom ik aan. Ik weet dat de receptie van het hostel om 12 uur dichtgaat, dus ik bel snel daarheen om te vragen hoe ik kan inchecken. Blijkbaar liepen ze achter met werkzaamheden en kan ik gerust na 12 nog inchecken en is er iemand aanwezig. Met mijn bagage sjouw ik weer een half uur door de stad. Wanneer ik denk dat het me bijna gelukt is om alle vreemde nachtelijke types te ontwijken, spreekt een gast me aan en vraagt of ik een backpacker ben. Nou ja, soort van? We raken aan de praat en dit “vreemde type” blijkt een Zweed te zijn die een Bulgaar in een Indisch klooster heeft leren kennen. Hoewel de liefde tussen hun het niet heeft gehaald, heeft deze persoon nog wel veel liefde voor Bulgarije als land en toevalligerwijs is hij op pad naar hetzelfde hostel om een vriend te ontmoeten. We lopen dus de laatste meters samen en ik check in. Meteen daarna ga ik naar bed.