Banatim

De online training is vandaag een stuk beter. We hebben het over Roemenië en culturele verschillen. Eerst doen we een quiz over Roemenië. Sommige vragen zijn makkelijk, maar bij anderen heb ik geen idee. Daarna praten we over de culturele ijsberg en culturele bagage die iedereen meedraagt. Vandaag is gelukkig ook korter. We zijn voor 1 uur al klaar. We wilden naar het art museum, maar omdat we nu langer hebben dan verwacht opper ik om toch naar het openlucht museum aan de rand van de stad te gaan. Marlene stemt in, dus nemen we de tram. Vervolgens moeten we nog een eindje lopen en komen dan bij de ingang. Het is een beetje onduidelijkheid waar we een kaartje kunnen kopen. We lopen rond over het gigantische park met overal oude huisjes. Deze huisjes zijn van de Banat groep. Er is verder weinig uitleg gegeven in het museum wie deze mensen zijn. Wel denk ik dat de halte dicht bij ons appartement er iets mee te maken heeft. Het heet namelijk Banatim. De eerste huisjes waar we in kijken, zijn van de 18e eeuw en zijn schaars gemeubileerd. De huisjes daarna zijn nieuwer, maar na slechts enkele huizen komen we bij een huis waar de deur op slot zit. Door de raampjes gluren we naar binnen en we lezen de borden voor de huisjes. Daarna zitten er meer huizen dicht. We komen bijna geen enkel huis meer tegen waar we in kunnen. Op een gegeven moment nemen we een zijpad en komen bij verschillende hutjes uit. Hier kunnen we wel in, maar het zijn geen plekken waar mensen ooit gewoond hebben, er staat geen beschrijving bij wat het is, en er staan geen meubels in. We komen bij een prachtig gekleurd huis die ook op slot zit. We komen ook langs verschillende huizen waar Duitsers, Hongaren, Serven, Slowaken en Roemenen. Deze huizen van de verschillende nationaliteiten schijnen 's Zomers "bewoond" te zijn, zodat je kan zien hoe mensen er leefden. Helaas zitten ook deze huizen vandaag op slot. We komen nog langs een klein meertje en een gebouw daarnaast. We kunnen hier wel in en naar boven, al zitten sommige ruimtes wel op slot. Vanaf hier gaan we langzaam richting de uitgang. We komen nog langs een kerk. Ook deze zit op slot. Wel vinden we een hoekje waar kinderen kunnen kleuren. De kleurplaten en stiften liggen voor ons ook voor het grijpen, dus kunnen we het niet laten om een kleurplaat van een biddend jochie in te kleuren en er bij te schrijven: i pray for you to open the doors of the buildings. Of iets in die zin. Er zijn nog enkele huizen wel open, tot onze verbazing. Ook schrijven we in elk gastenboek onderweg: "nice vibes" en iets met dat de deuren van de andere huizen ook open moeten. We komen langs een soort gemeentehuis en een school. Dicht, uiteraard. We gaan het museum weer uit en gaan richting het centrum. We zijn beide weer ingekakt en drinken een cappuccino in een café. Ik heb een grote en die is ook enorm veel groter dan de kleine van Marlene. Selwan heeft ons verteld over een kasteel redelijk in de buurt en stelde min of meer voor om daar heen te gaan. Nu we langzaam beginnen na te denken over de terugweg lijkt dit ons toch een goed plan. Het enige probleem is: het is in kleine stadjes die minder goed verbonden zijn met de trein. We hebben een slaapplek nodig, en een plek om onze tassen te dumpen, mochten we voor inchecktijd aankomen. Veel gedoe, dus we twijfelen of we niet gewoon naar een grote stad onderweg willen gaan. Onze drang om naar dit kasteel te gaan is groot en willen dit toch heel graag met Selwan plannen. Maar zij heeft evenementen in de stad. We wachten er mee en gaan het morgen met haar regelen. We eten bij een Arabisch tentje en kijken 's Avonds een film.