Het land dat haar naam haat

In het hostel word ik begroet door iemand van het personeel. Ik kan er alleen met cash betalen, dus ik kan nog niet betalen, maar de man laat me alle highlights van Skopje zien en raad een flink aantal dingen aan om te doen. Ik besluit de volgende dag maar een walking tour te doen. Deze tocht begint om 10 uur, dus na mijn ontbijt ga ik naar het centrum van de stad. Ik ben er als eerste, maar later komen er ook 2 Zwitserse vrouwen en 4 jongens. De tour brengt ons langs het Mother Teresa huis (of waar het ooit stond) we leren waarom figuur Alexander de Grote Macedonisch is en we leren over alle moeilijkheden door de Macedonische geschiedenis, zoals het niet bestaan van Macedonië voor 22 eeuwen. Het land is altijd opgeslokt geweest door buurlanden. Ondanks dat het een mooi land is, heeft het last van corruptie en heeft het ook moeite om in de EU te komen dankzij spanningen met buurlanden. Zo hebben ze hun naam en vlag moeten veranderen om Griekenland te pleasen en nu moeten ze ook nog zeggen dat ze Bulgaars zijn van Bulgarije om bij de EU te mogen horen. Ook is het land in 1963 getroffen door een heftige aardbeving die veel van het centrum van Skopje heeft verwoest. Hierdoor lopen verschillende architecturen door elkaar heen. Aan de rivier zijn enkele nieuwe gebouwen van een project uit 2014. Deze nieuwe gebouwen die een oude feel hebben, zien er prachtig uit. Na het ene, voornamelijk nieuwe deel van de stad te hebben gezien, gaan we de rivier over naar het oude gedeelte. Op Istanbul na, heeft Skopje de grootste Bazaar van Europa. We lopen hier doorheen en de tour guide geeft ons tips waar te gaan eten en wat te proberen. Ook zijn hier enkele Moskeeën en er is een fort. Na de tour ga ik met de Zwitserse vrouwen bij het restaurant eten wat de man aanwees. Hier proberen we “Taftse Graftse” met kebab vlees en eenShopskasalade.

Vervolgens bezoeken we een oude kerk die ooit vanwege de Ottomanen verborgen gehouden moest worden en daarna bezoeken we een bijzonder museum, het Holocaust Museum. In tegenstelling tot Bulgarije, zijn er nagenoeg geen enkele joodse overlevenden in Macedonië. Ze zijn allemaal massaal gedeporteerd naar een vernietigingskamp in Polen. Dit museum vertelt echter niet alleen hun verhaal, maar het verhaal van vele Joden door de geschiedenis. Hoe ze uit Spanje zijn verdreven en hoe velen toen verwelkomd werden in het oosten, omdat de Moslims (Ottomanen) hun blijkbaar beter zouden behandelen (volgens hun) dan de Christenen. Ook volgen we het verhaal van enkele Joden die het wel hebben weten te overleven. Door het hebben van een Spaans paspoort (bondgenoot van Duitsland) of omdat ze zich hebben verscholen, of tijdenlang hebben voorgedaan als een ander. Naast veel dingen lezen, zien we ook veel plaatjes en kaarten, en worden de verhalen van sommigen op beeldlatenzien. Na dit museum gaan we naar het huis van moeder Theresa. Niet het echte huis, omdat die tijdens de aardbeving is verwoest. Tijdens de communistische periode is dit huis nooit weer opgebouwd, dus hier staat slechts een monument. Verderop in de stad staat een huis waar we meer kunnen leren overhaarleven.

Inmiddels is het bijna avond en ik wil heel graag naar het fort met zonsondergang. We gaan daarom weer naar de andere kant van de stad. Maar als we aankomen, zijn de poorten al dicht en kunnen we er niet in. We besluiten daarom om een nabijgelegen moskee in te gaan. Hier kunnen we altijd in, met bedekt hoofd en zonder schoenen, mits het niet tijd is om te bidden. De gebedsomroep kwam precies toen we naar binnen gingen, maar gelukkig duurt het even voor de mensen komen en zijn wij er tegen die tijd al lang weer weg. We gaan de rivier weer over en vinden een prachtig restaurant. Het ziet er heel chique uit, maar de prijzen lijken oké, dus gaan we er zitten. Omdat we nog vol zitten van ons middag eten, bestellen we licht avondeten. Gegrilde groenten, brood, Ajvar, en nog iets. Het eten is heerlijk.